Laat mij maar dromen... (Volkskrant 1 juni 2006)

Dromen zijn er om geleefd te worden. De droomreis die ik ga maken is een groot cadeau aan mijzelf. Ik verheug me er al een half jaar op en dat is veel te lang! Laat de vertrekdatum alsjeblieft morgen zijn.

Het is morgen. Ik ga alleen op reis! Tijdens mijn reis ben ik drie dagen alleen. Ik tref mensen van over de hele wereld en we zijn meteen beste vrienden. Bij het afscheid danken we elkaar en hopen we dat onze paden nog eens kruisen. Ik verlaat hen met vreugde in mijn hart, maar ik heb nu ook behoefte om alleen te zijn. Dat wordt moeiljk als ik in een bus zit met mensen en kippen. Toch vind ik rust om te dagdromen en ik dwaal af...

Kan iemand mij vertellen waar deze bus heen gaat? Waar mijn rugzak is? Of iemand w.c.-paier in de buurt heeft? Waar de buschauffeur is? Wie mijn rugzak heeft? Waar ik aan begonnen ben? Hoe mijn hostel heet? Waar jij ook alweer vandaan komt? Waar ben ik? En waar is mijn rugzak...?

Het voelt zo verwend om op reis te zijn en me zo ontzettend sip te voelen. Ik ben verzadigd en wil niet nog meer nieuwe gezichten met hetzelfde verhaal otnmoeten. Ik wil mijn eigen taal weer spreken. Laat de vertrekdatum alsjeblieft morgen zijn.

Als het morgen is, kom ik daar op terug. Mensen moeten aan mij wennen en ansersom. Alles moet en niets mag. Iedereen verstaat me. Bovendien vriest het terwijl ik net ontdooid ben. Ik leer blij te zijn met wat is op het juiste moment. Ik leer mij thuis voelen waar ik hoor. Ik blijf dromen.

Dit gevoel en deze droom wil ik vasthouden. Ik plak de foto's in voor ik aan mijn volgende droom begin.